zondag 16 maart 2014

Als ik nou de inleiding maar samenvatting genoemd had: reflectie



Een rare titel maar dat is wat me de afgelopen dagen bezig hield. Die rare maximale woordtelling, waarbij ik pas later geschrokken bedacht...verdorie inleiding en samenvatting zijn voor mij wel maar voor hen niet hetzelfde.Helaas daarmee de de max. 4000 woorden overschreden. Wat mij betreft hadden het er 5000 mogen zijn, wilde nog zoveel schrijven.Maar ja, wat doe je dan de beoordelaars aan. Natuurlijk word je daar niet op afgekeurd, dacht ik dan vlak voor het in slaap vallen.

Afgelopen vrijdag vond het studium Leerpsychologie plaats, waarin we konden delen wat ons bewoog wat we geleerd hadden en waar onze vragen nog lagen.De paper op donderdagavond in de digibox ingeleverd en twee keer geprint. Weet je dat ik zelfs bang was om een botsing te krijgen op weg naar school.Maar...een diepe tevreden zucht, ik ben er blij mee en tevreden over, dat is wat voor mij telt en de marteling die eraan vooraf ging neem ik voor lief.Voor de sfeerproeverij van een aankomend studente gaf het studium de doorslag….ik ga starten zei ze tegen mij. Bij mij thuis gaf het nog de nodige discussies, mijn keukentafellief was erbij (zonder dat de meeste van mijn studiegenoten dat wisten)....hij was niet onder de indruk.Na het lezen van zijn blogpost  dacht ik….nou zo erg was het toch allemaal niet?

Bert en ik deden het best goed, maar ja daar was hij natuurlijk niet bij.
Hij kon mijn paper, vragen en opvattingen wel dromen. Zolang ik thuis moest uitleggen wat ik bedoelde, was de paper niet in orde...want een van de eisen was...je collega's moeten het kunnen lezen, daar schaar ik mijn keukentafellief ook onder.
Het ingeleverde document kan ik nu zonder schroom laten lezen aan de leraren bij mijn opdrachtgever…(na beoordeling).

Nog even reflecteren op het proces, de samenwerking en het vervolg.
Natuurlijk moet er ook iets van het hele proces in mijn portfolio komen, maar daar is eigenlijk geen ruimte voor zoiets als "gevoelsmatig na breien" van het proces.
De beoordelaar heeft daar geen boodschap aan...het groeiproces is van belang!
Waar laat ik dan mijn worstelingen, mijn onstilbare honger naar meer kennis, mijn plannen en mijn nu alweer nieuwe ideeën?
Is dit niet wat de master Leren en Innoveren moet losmaken?

Daarnaast...nog even terug op mijn keukentafellief en de discussie...wat is er innoverend en innovatief aan de inhoud en het literatuur onderzoek van de paper?
Voor mij is dat de verbinding van de echte wereld van nu,  door verwijzingen naar Daniel Pink's Drive en Vitamines van Groei, een boek dat net uit is en mijn heel veel geleerd heeft over een andere manier van kijken naar opvoeden en stimuleren van kinderen.

Op naar weer een paar weken akkeren in het portfolio, waar ik toch buiten de lijntjes ga kleuren waar het de eisen betreft.
Je kunt als innovator geen genoegen nemen met een PDF inleveren, het verrijken van een portfolio met digitale bronnen en bewijzen, gaat door mij beargumenteerd en wel, mij de volgende trede laten bereiken.

Na de reflectie van mijn mede blogger, Martin Hordijk, gaat dit weblog even de koelkast in, een COP (Community of Practice) werkt alleen wanneer intrinsiek gemotiveerden ook werkelijk samen leren door te publiceren in een open weblog.
Kenniscreatie vindt altijd en overal plaats!!
Ik heb genoten, geworsteld en geleerd...en ik dank met name Martin voor het delen van ons bloed zweet en tranen proces.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten